این چند روز صحبت از شب یلدا و شب رحلت پیامبر و شهادت امام حسن مجتبی است..
من به نوبه خودم میخوام نظر خودمو بنویسم!{نه که نظرات من خیلی عاقلانه و خوبه میخوام شما هم مستفیض بشید}
شب یلدا برای هر خانواده و طایفه ای به یه صورت نیست!
مثلاً ممکنه خانواده ای شب یلداشون با بقیه شب ها هیچ فرقی نداشته باشه!
ممکنه هم خانواده ای شب یلداشون از هزاران شب عروسی شاد و خوش و خرّم تر باشه!
بعضیا هم بین این دو دسته قرار میگیرند،ینی یه شب نشینی دور همی دارند و میوه ای و شام و بسلامت!
امسال که شب یلدا با یه مناسبت غم انگیز مذهبی مقارن شده هر کسی یه حرفی میزنه!
خدمتتون عارض شم که بنظرم جهت احترام و حفظ شأن عزاداری هم شده میشه شب یلدا را مانند دسته آخر برگزار کرد { این پیشنهاد واسه اونایی که اصرار دارند که شب یلدا الاوبلا باید تو شب یلدا برگزار بشه}
ولی اونایی که نسبت به آیین اهورایی و پارس گرایی و تمدن 2500ساله نمیدونم این چیزا حس خاصی ندارند بهتره دو شب دیگه دندون رو جیگر بزارن که شب اول ماه ربیع الاول شب یلدا را جشن بگیرند!چون پیامبر هم گفته هرکس پایان ماه صفر را به من مژده دهد من بهشت را بر او مژده میدهم1 {مطمئن نیستم دقیقا همینه}
از اینجور پیام ها زیاد برای من اومده:
شادی در عزای تو معنا نمی شود شام وفات تو ، شب یلدا نمی شود آقا تمام مردم ایران مودب اند جشنی به احترام شما بر پا نمیشود...
ولی خب بازم میگم میشه شب یلدا دورهمی برگزار بشه که به حالت جشن نباشه!ولی خب مثلاً یکی دو شب اینور اور بشه فوق فوقش سه دقیقه از شب یلدا کوتاهتر میشه که اون سه دقیقه هم خوابن همن !
شما هم اگه نظر دیگه ای دارید تو نظرات بنویسید تا به متن پست اضافه بشه!
1. ممنون از گمنام که در کامنت عین حدیث را نقل کردند:
"«کسی که مرا به اتمام ماه
صفر بشارت دهد او را به بهشت بشارت می دهم»"
+ تو منو وبلاگ یه صفحه به اسم دیجیتال هست اگه خواستید ببینید!خودم خیلی بهش علاقمندم!
دو تا جوونای خوب کشورمون توسط گروه تروریستی داعش به شهادت رسیدن
فردا 5آبان تشیع جنازشونه
دو تا مرد که حدودا 30ساله
رفتن کربلا شهید شدن
اولین ماموریت عمرشون بوده
فردا تو شهر اصفهان قراره تشییع بشن
خدا داعشیا را لعنت کنه...نسلش را خدا بخشکونه
خیلی نامردن
سربریدن
این دو تا شهید وقتی خبر شهادتشو به دوستاش دادن واقعا کسی باور نمیکرد
یکیشون بچه چند ماهه داره اون یکیشون دوقلو
خدا به خانواده هاشون صبر بده..
به محرم که میرسی، عاشورا را به یاد می‌آوری و حسین را... به
خود ببال که عاشق و شیفته حسینی و عشق به حسین خیمه همیشه افراشته در
جان توست؛ خیمه ای به وسعت همه هستی، خیمه‌ای به بلندای همه آسمان‌ها و
کهکشان‌ها، با خوانی گسترده از عطش که تشنگی بشریت را پایان خواهد داد.
هرگز مباد بی این عشق زندگی کنیم و بی این محبت بمیریم. مشب شب اول محرم است و فردا آغاز نخستین روز از دهه ای است که به شهادت خون خدا ختم می شود...
حسین (ع) اسوه عشق و بندگی
به دنبال کدام سرمشق و نمونه می‌گردی؟ چه کسی برای تو آرزوی رسیدن است و منتهای هدف؟
در
قاب نگاهت کدام تصویر، شب و روز تکرار می‌شود و حتی در خواب و رؤیا همواره
با توست؟ فکر می‌کنی مثل چه کسی باید باشی، مثل چه کسی باید زندگی کنی،
حرف بزنی، حتی کارهای روزمره‌ات را انجام دهی؟
با
همه جستجوهایت به کسی نمی‌رسی که در هر حال و برای همیشه انگشت اشارت به
سویش نشان کنی و شک نداشته باشی که او راه‌شناس است و با او به بیراهه
نمی‌روی.
سرمشق‌ها و نمونه‌های دور و برت همه تمام شدنی‌اند و گذر زمان بهتر و بالاتر از آن‌ها را معرفی می‌کند.
تو
باید در پی کسی باشی که هرگز تمام نشود، کهنه نگردد، بلکه تری و تازگی و
حقیقی بودنش هر روز، روشن‌تر از دیروز نمایان شود و کربلا بهترین نمونه
برای همیشه انسان و همه انسان‌هاست و حسین برترین اسوه و سرمشق.
او
خود فرمود: «من برای شما بهترین سرمشق و نمونه‌ام» و مگر نه این‌که
حسین(ع) آیینه تمام‌نمای پیامبر است و پیامبر بالاترین اسوه حسنه؟!
حسین(ع)، همه را به خویش می‌خواند آن‌گاه که می‌فرماید: «هل من ناصر ینصرنی؛ آیا کسی هست یاری و همراهی‌ام کند؟»
بیایید همه ما لبیک‌گوی آن حنجره خون فشان باشیم که لبیک به حسین، لبیک به قرآن است. در گذر زمان و در گردش مدام ماه، دوباره به ایستگاه محرم رسیده‌ایم. محرم فصل رویش‌ها و ریزش‌هاست.
فصل صف‌آرایی تمام خوبی‌ها در مقابل همه زشتی‌ها و پلیدی‌ها.
باز
هم محرم و یک دنیا اشک و عشق و عبرت. باز هم کربلا و سرزمینی که تمام هستی
به گردش طواف می‌کنند و باز هم عاشورا و یک روز به وسعت تمام روزهای خدا.
به محرم که میرسی عاشورا را به یاد می‌آوری و حسین را، عباس را، اکبر را، اصغر را، قاسم را و... زینب را.
به محرم که میرسی عطش را به یاد می‌آوری و رشادت را و شجاعت را و حَمیّت را و ولایت‌مداری را و ایثار را و شهادت را و ... اسارت را.
به
محرم که میرسی روزهایت را همسایه شیرمردان میدان کربلا و شب‌هایت را در
کنار خیمه‌های ذکر و مناجات و دعا باش تا همیشه کربلایی باشی.
به محرم که میرسی، سوگوار عزیز فاطمه می‌شوی و سینه‌زن و زنجیرزن ثارالله و اشک برگونه‌هایت پرپر می‌شود.
به خود ببال که خدا خیرخواه توست، که صادق آل محمد (ع) می‌فرماید: «من اراد الله به الخیر فقذف فی قلبه حب الحسین وحب زیارته» «هر کس خدا برایش خیر بخواهد محبت حسین و شوق زیارت او را در دلش می‌گذارد.»
به
خود ببال که عاشق و شیفته حسینی و عشق به حسین خیمه همیشه افراشته در
جان توست، خیمه ای به وسعت همه هستی، خیمه‌ای به بلندای همه آسمان‌ها و
کهکشان‌ها، با خوانی گسترده از عطش که تشنگی بشریت را خاتمه خواهد داد...
هرگز مباد بی این عشق زندگی کنیم و بی این محبت بمیریم..
